Richard Croft (Jephta). Foto: Monika Ritterhaus
De, zowel muzikaal als visueel prachtige nieuwe productie van Händels Jephta heeft een paar zwakke punten.
Om het gruwelijke aspect van het verhaal (vader offert zijn dochter op) te onderstrepen en te versterken heeft de regisseur Claus Guth een geprepareerde piano bedacht. Welnu: het geluid dat het onding produceert klinkt inderdaad onheilspellend en dreigend. Het zou in een horrorfilm niet misstaan, maar de toch al ongemeen spannende Jephta is geen horrorfilm. Het is een oratorium en als Händel het zo had gewild dan had hij het zelf in de partituur gezet.
Nu weet ik natuurlijk wel dat er in zijn tijd geen geprepareerde piano’s bestonden, maar hij had genoeg instrumenten tot zijn beschikking om de “griezeleffecten” in zijn partituur te stoppen. Je grijpt niet in, in een andermans muziek. Basta.
Ook het (voor mij ook nog eens té realistisch vormgegeven) slechte einde staat noch in het libretto noch in de muziek. Bij het “halleluja” zingende koor ga je niet zo gauw denken aan een gedwongen opname in een gekkenhuis.
De letterlijke uitbeelding van de tekst ‘It must be so’ (wél in het libretto) vormt een prima decor. Helaas wordt de zin, net als de uitzonderlijke letters ervan te vaak gebruikt. Daar raak je er op een bepaald moment op uitgekeken met als gevolg een lichtelijke irritatie.
Foto: Monika Rittershaus
Ik vraag mij ook af of Guth niet geobsedeerd is door open wonden. Net als zijn Don Giovanni loopt ook Hamor met een bloedende wond op de plek van zijn hart. Wellicht was het symbolisch bedoeld, maar dan was het niet echt subtiel.
Bejun Mehta (Hamor). Foto: Martin Walz
Maar voor de rest niets dan lof. De voorstelling is vanaf het begin tot het eind ongemeen spannend. Ook de vormgeving is buitengewoon fraai en de beelden prachtig om naar te kijken.
Ik ben niet zo’n liefhebber van “geïllustreerde “ ouvertures, maar zoals het nu gebeurde vond ik het mooi. Guth heeft het verleden alleen maar lichtelijk aangestipt: zo ben je up to date zonder dat je gestoord wordt door een overmaat aan beelden.
Op de sopraan Ana Quintas (de Engel) na waren alle stemmen goed tot zeer goed.
Richard Croft (Jepta) begon nogal zwak. Zijn stem vond ik niet krachtig genoeg. Hij klonk mat en vermoeid. Na de pauze herstelde hij zich en wist mij als de pijnlijk verscheurde vader zeker te overtuigen. Het kan ook zijn dat ik misleid werd door zijn scenisch voorkomen. Hij leek sprekend op Neil Shicoff in zijn rol als Eleazar, waardoor ik misschien een grotere stem had verwacht.
Richard Croft (Jephta). Foto: Martin Walz
Wiebke Lemkuhl zong een zeer sterke Storgè. Ik miste een beetje het echte “stemacteren”, maar ik denk dat zij in de rol nog gaat groeien. Toch wist zij mij met haar mooie, warme alt behoorlijk te ontroeren.
Scènefoto met Wiebke Lemkuhl. Foto: Monika Rittershaus
Over Bejun Mehta kan ik kort zijn: perfectie ten top! Voor de zoveelste keer bewees hij dat hij één van de allerbeste countertenors ter wereld is. Zijn liefde voor Iphis en zijn verdriet als hij haar dreigt te verliezen waren niet gespeeld. Grandioze prestatie.
Anna Prohaska en Bejun Mehta. Foto: Martin Walz
Als Iphis was Anna Prohaska helemaal in haar element. Zij oogde klein, teer, meisjesachtig en kwetsbaar en zo klonk haar stem ook. Hartbrekend.
Anna Prohaska (Iphis). Foto: Martin Walz
Het is jammer dat Florian Boesch (Zebul) zo weinig te zingen had! De Oostenrijkse bas-bariton beschikt over een grote, krachtige en kruidige stem met een onmiddellijk herkenbaar timbre. Zijn charisma is zo immens dat hij, zodra hij op de bühne staat alle aandacht op zich weet te focussen.
Florian Boesch (Zebul) en Richard Croft (Jephta). Foto: Martin Walz
Basia con fuoco 
Ik geloof dat we het eens zijn. 🙂 http://operagazet.be/recensies/recensies-20162017/nl/amsterdam-jephtha/
LikeGeliked door 1 persoon